Ono što danas nazivamo zelenom kartom je poznato širom sveta kao radna dozvola za rad i život u Sjedinjenim Državama. Još uvek je zovemo zelena karta iako je dolazila u različitim oblicima i bojama kroz svoju dugu istoriju. Iz istog razloga se senzacionalne vesti se nazivaju „žuto novinarstvo“ (yellow journalism), a lažni tragovi se nazivaju „crvene haringe“ (red herrings). Sva ova imena su nastala od nekog stvarnog objekta koji je nekada stvarno postojao.
Zelena karta je zvanično poznata kao kartica za registraciju stranaca. Prve zelene karte su bile bele i bile su proizvod Zakona o registraciji stranaca iz 1940.godine. Prvobitno usvojen kao mera nacionalne odbrane, zakon je zahtevao da se svi stranci registruju pri vladi. To su mogli da urade u poštama, a obrasci za registraciju su prosleđeni Službi za imigraciju i naturalizaciju, odnosno INS-u. Međutim, Zakon o registraciji stranaca nije diskriminisao legalne i ilegalne imigrante. Svi su bili legalni i svi su registrovani. Nakon što je INS obradio formulare, imigrantima je poslat obrazac o prijemu i, u suštini, to su bile prve zelene karte koje su izdate.
Kada se završio Drugi svetski rat i kada je imigracija ponovo nastavljena u velikim razmerama, registracija stranaca se više nije obavljala u poštama, već je postala deo normalne procedure imigracije, a svaka vrsta imigranata je klasifikovana drugom dozvolom. To je omogućilo INS-u da se bavi daleko manjim brojem oblika i da efikasnije rešava prijave imigranata. I tu je onda došla – zelena karta. Postojalo je nekoliko različitih tipova imigranata; radnika, učenika i nastavnika, a svaki je imao dozvolu za registraciju koja je označavala određeni status. Oni imigranti koji su imali sreću da dobiju dozvolu za stalni boravak u Sjedinjenim Državama su dobili zelenu potvrdu, ili, drugim rečima, zelenu kartu.
Izvor: Americagreencard.org
COMMENTS